اولین گامهای کودکم...

سلام بهار مادر...

در آستانه یک سالگیت کم کم به جرگه بزرگسالان پیوستی و قدمهای کوچیکت رو آروم و استوار روی زمین گذاشتی...

از روز جمعه تمرین می کردی و یکی دو قدم برمی داشتی ولی بالاخره دیشب قدمهای زیادی رو برداشتی و مسافت طولانی تری رو طی کردی...من هم که اشک شوق توی چشمام حلقه زده بود از ته دل آرزو کردم که هیچ وقت پاهات به سنگ زندگی نخوره و مسیر زندگیت همیشه هموار باشه.. قامتت استوار و قدمهات محکم نازنین نوپای من ...

(چقدر دیشب یاد این بیت از شعر معروف ایرج میرزا افتاده بودم که : دستم بگرفت و پا به پا برد   تا شیوه راه رفتن آموخت... الهی که بتونم همینطور که را رفتن روی زمین رو یاد دادم ِراه راست رفتن توی مسیر زندگی رو هم درست یادت بدم تا بعدها تاسف نخورم..)

گویند مرا چو زاد مادر

پستان به دهان ‌گرفتن آموخت

 شب‌ها بر گاهواره من

 بیدار نشست و خفتن آموخت

 لبخند نهاد بر لب من

بر غنچه گل شکفتن آموخت

دستم بگرفت و پا به پا برد

 تا شیوهٔ راه‌ رفتن آموخت

یک حرف و دو حرف بر زبانم

 الفاظ نهاد و گفتن آموخت

 پس هستی من ز هستی اوست

تا هستم و هست دارمش دوست

عاشقتم دیونه وار....